Geschiedenis van de Scandinavische wijnbereiding
In Zweden wordt sinds het midden van de 16e eeuw wijn gemaakt van fruit en bessen, met de grootste productievolumes in de 19e eeuw. Toen in 1917 het alcoholmonopolie werd ingevoerd, mochten alleen bedrijven blijven die vóór 1917 al wijn hadden geproduceerd, maar velen sloten toch hun activiteiten. In 1933 mochten fruit- en bessenwijnen geen wijn meer heten. Een paar jaar later werd de belasting op Zweedse fruitwijnen verhoogd en werd de industrie in feite geëlimineerd.
Eind jaren negentig begon de wijnproductie in Europa zich naar het noorden te verplaatsen dankzij hybride druiven en nieuwe technologie. In 1999 werd commerciële wijnbouw toegestaan in zowel Denemarken als Zweden. Het duurde even voordat de pioniers in Zweden het klimaat en de grondstoffen onder de knie kregen. Verschillende telers werken tegenwoordig nauw samen met de Zweedse Universiteit voor Landbouwwetenschappen (SLU) om hun activiteiten te verfijnen op basis van klimaatomstandigheden. In het najaar van 2020 waren dat er zo'n 30 wijnproducenten in Zweden, waarvan een kleine tien iets groter zijn.
De volumes Zweedse wijn zijn sinds de start enorm toegenomen, evenals de kwaliteit. Met Zweedse wijn vinden veel consumenten wat ze zoeken: kleine en nieuwe origines, nieuwe vinificatiemethodes, verschillende druivenrassen en niet in de laatste plaats een meer ambachtelijke en milieuvriendelijke productie.
De Zweedse wijnbouw onderscheidt zich ten opzichte van de rest van Europa door een veel lager gebruik van bestrijdingsmiddelen. De geteelde rassen zijn bijna uitsluitend zogenaamde Piwi (Pilzwiderstandfähige) rassen die resistent zijn tegen ziekten, met name tegen echte meeldauw. Dit betekent dat u alleen preventief hoeft te spuiten met zwavelpreparaten. In Zuid-Europa wordt er vaak gespoten met preparaten op koperbasis, ook in biologisch gecertificeerde wijngaarden.
Meest wijnhuizen in Zweden werken ze biologisch met natuurlijke mest en mechanische onkruidbestrijding, zelfs degenen die niet gecertificeerd zijn als biologische boerderijen.
Eind jaren negentig begon de wijnproductie in Europa zich naar het noorden te verplaatsen dankzij hybride druiven en nieuwe technologie. In 1999 werd commerciële wijnbouw toegestaan in zowel Denemarken als Zweden. Het duurde even voordat de pioniers in Zweden het klimaat en de grondstoffen onder de knie kregen. Verschillende telers werken tegenwoordig nauw samen met de Zweedse Universiteit voor Landbouwwetenschappen (SLU) om hun activiteiten te verfijnen op basis van klimaatomstandigheden. In het najaar van 2020 waren dat er zo'n 30 wijnproducenten in Zweden, waarvan een kleine tien iets groter zijn.
De volumes Zweedse wijn zijn sinds de start enorm toegenomen, evenals de kwaliteit. Met Zweedse wijn vinden veel consumenten wat ze zoeken: kleine en nieuwe origines, nieuwe vinificatiemethodes, verschillende druivenrassen en niet in de laatste plaats een meer ambachtelijke en milieuvriendelijke productie.
De Zweedse wijnbouw onderscheidt zich ten opzichte van de rest van Europa door een veel lager gebruik van bestrijdingsmiddelen. De geteelde rassen zijn bijna uitsluitend zogenaamde Piwi (Pilzwiderstandfähige) rassen die resistent zijn tegen ziekten, met name tegen echte meeldauw. Dit betekent dat u alleen preventief hoeft te spuiten met zwavelpreparaten. In Zuid-Europa wordt er vaak gespoten met preparaten op koperbasis, ook in biologisch gecertificeerde wijngaarden.
Meest wijnhuizen in Zweden werken ze biologisch met natuurlijke mest en mechanische onkruidbestrijding, zelfs degenen die niet gecertificeerd zijn als biologische boerderijen.